Zwierzę jako domownik w obcym kraju

Antropolodzy po kilku wiekach badań stwierdzili, że wszystkie kultury można podzielić według kryterium psa (psiarze) i kota (kociarze). Co na to Blogerzy Kulturowi? Dziś chcemy przypomnieć kilka wpisów na temat zwierząt – domowników w opisywanych przez nas krajach.

Szczególnie współczesne czasy dostarczają wiele materiału do badań socjologom i antropologom. W krajach zachodnich, czyli w Niemczech lub w Polsce na przykład, ilość uwagi, jaką poświęca się swoim pupilom, stale wzrasta, podobnie jak ilość dostępnych dla nich na rynku karm, zabawek i gadżetów. O psychologii psów i kotów wydaje się książki. Stale wzrasta też świadomość tego, jak wyglądają prawidłowe warunki trzymania tych zwierząt w domu i obok domu. Coraz więcej ludzi wspiera organizacje zajmujące się niesieniem zwierzętom pomocy i szukaniem dla nich nowych domów.

Cytowane na początku wpisu badania oczywiście nie istnieją (z tego, co mi wiadomo), z podróżniczych obserwacji można jednak łatwo stworzyć sobie w głowie inne rozróżnienie: na kraje, w których zwierzęta są zwykle traktowane jako członkowie rodziny i te, gdzie razem z członkami rodziny pracują – jak w Kirgistanie – lub po prostu żyją dziko na ulicach. Bezpańskie psy stanowią spory problem i zagrażają bezpieczeństwu m.in. w krajach bałkańskich i w Gruzji. Z drugiej strony, są miasta, które przyciągają co roku tysiące turystów dzięki ilości kotów włóczących się po ich ulicach. Do takich kocich miast należy m.in starówka w Kotorze, z kolei Turcja może zostać nazwana wręcz kocim państwem!

Sposób podejścia do bezpańskich zwierząt w niektórych państwach wzbudza kontrowersje, jeszcze więcej dyskusji rodzi się wokół… jedzenia zwierząt uznawanych przez nas za domowe. Chińczycy słyną ze spożywania psów (w rzeczywistości chodzi o tylko jeden region Chin i tylko jedno coroczne wydarzenie), na południu Włoch przysmakiem jest konina, na Sardynii – ślimaki, na północy zaś, w regionie Veneto… kocina? Ile w tym prawdy?

Zapraszamy do lektury!